het verloskwartier... een belevenis

Gisteren hadden we eigenlijk weeral een reden om te feesten, want we zijn halverwege in onze overzeese stage. Jaja, je zou het niet zeggen, maar Rein Van Ginckel is al 6 en een halve week weg! Ik vond Valeries voorstel voor een heroveringsoffensief trouwens geen slecht idee :-)!
Het is een heel dubbel gevoel. De tijd vliegt echt wel, maar langs de andere kant lijken de 6 overblijvende weken ook nog lang… Ik heb het hier naar mijn zin, en tegelijk steekt een klein gevoel van heimwee heel af en toe de kop op. Maar ik weet maar al te goed dat ik weer thuis zal zijn voor ik het besef!

Deze week sta ik op het verloskwartier. In tegenstelling tot de pre- en postnatale zaal is het nu actie geblazen! Zeer aangenaam!
Maandagmorgen werd de toon meteen gezet: de twee baby’s die geboren werden, waren in nood geweest tijdens de bevalling. Het leek wel eeuwen te duren voor ze begonnen wenen. Ik heb nog nooit zo graag baby’s horen krijsen! De 2e moeder die beviel, was nog maar 16 jaar. Ze leek niet te goed te beseffen wat er gebeurde, en wat ze moest doen. Achteraf hoorde ik van de studenten dat ze verkracht is – en daardoor zo jong moeder is geworden - en aan een posttraumatische stresstoornis lijdt. Ik had genoeg gezien… Maandagavond zijn Eva en ik nog even terug naar het ziekenhuis gegaan, maar het was er niet zo druk. Voor de verandering weer een vrouw zien afzien, verdoving is hier een luxe… Eva en ik hebben een uur gebabbeld met Data, een toffe gast die hier nu ‘intern’ is op gynaeco. Na 5 jaar geneeskunde studeren ze hier af, maar het 6e jaar is nog eens een stagejaar (internship), waarna ze in het 7e jaar aan hun ‘specialisatie’ (postgraduate) beginnen… Data is de afgelopen 6 weken naar de USA geweest, een unieke kans voor een Oegandees.

Mijn doelstellingen voor de stage verloskunde zijn:
1. mezelf trainen in het onderzoek van zwangere vrouwen, inclusief inwendig (voor de trage mensen onder ons: dit is vaginaal) onderzoek dat echt niet gemakkelijk is en dat we jammer genoeg in Belgie niet vaak kunnen oefenen (patienten daar verdragen dat niet zo gemakkelijk)
2. toch minimum 1 keer een bevalling doen.
Dinsdagmorgen heb ik een grote stap vooruit gezet, want mijn inwendig onderzoek is voor de eerste keer geslaagd! Voor de rest nog een bevalling bijgewoond, die gelukkig zeer vlot verliep.

Gisteren – woensdag – was het ‘s morgens enorm druk op het verloskwartier. Het leek wel of alle vrouwen op hetzelfde moment moesten bevallen. Er zijn maar 3 tafels in het verloskwartier, en ze hebben dus zelfs 2 bevallingen in de gewone onderzoekskamer moeten doen omdat alles vol lag. Het was me weer iets te spannend. Eerst een vrouw die nogal veel bloed verloor, waar bij de nageboorte (de placenta) iets misliep. De placenta moet je afhalen door zachtjes maar toch stevig aan de navelstreng te trekken. Bij deze vrouw brak de navelstreng echter af en de placenta bleef dus zitten. Ze proberen dan eerst met hun hele hand in de baarmoeder te gaan om de placenta op die manier te verwijderen, maar dat lukte niet. De intern is dan gekomen, om met een soort tang er uiteindelijk in te slagen. De volgende bevalling verliep redelijk normaal. Bij de derde bevalling was er geen steriel materiaal meer (schaar, klemmen, bekkens,…). Dorah en Lillian (2 studentes 5e jaar) hebben dus moeten improviseren. Ik heb wat meegeholpen, want het moest allemaal snel gaan: de baby lag er al bijna uit. Lillian kreeg echter spatten vruchtwater in haar ogen, waardoor ik mocht/moest overnemen (want iedereen was overal bezig omdat er zoveel vrouwen aan het bevallen waren). Het was echt wel tof. Heb de baby opgevangen, hem afgedroogd en hem doen wenen – want hij weende eerste niet. Ze zijn zo schattig, die pasgeborenen. En de huidskleur maakt hen nog mooier! Ik zou er direct eentje mee naar huis nemen, als ik kon… De vierde bevalling was dan weer minder leuk: De navelstreng was eerst naarbuiten gekomen, waardoor die was afgekneld. Daardoor krijgt de baby geen bloed meer. De vrouw heeft dus een dood kind moeten baren… Dat is even slikken…

Gisterenavond zijn we van half 8 tot half 11 ook nog even terug naar het ziekenhuis gegaan, en er waren weer 2 bevallingen. Eva en ik hebben de kleintjes opgevangen: afgedroogd, gewogen,… Het tweede kleintje deed het niet zo goed… Het was een uit de kluiten gewassen jongetje, maar het had te lang in het geboortekanaal gezeten en volgens mij vruchtwater ingeademd. Het wilde maar niet huilen… Het heeft echt lang geduurd voor de huidskleur van paarsblauw naar lichtbruin verkleurde… Brrrr! De moeder hebben ze trouwens nog naar het operatiekwartier moeten voeren omdat ze bleef bloeden: waarschijnlijk een scheur in haar baarmoederhals.

Sebiet ga ik terug naar het verloskwartier, misschien om mijn eerste bevalling te doen?

Ik weet niet of jullie het al gezien hebben, maar ik heb een paar foto’s op mijn blog gezet, o.a. een van gisterenavond. Voor meer foto’s heeft Eva een blog aangemaakt: www.flickr.com/photos/eva_dewaele

Dinsdagavond zijn we bij de Duitse meisjes, Viviane (de Canadese-Amerikaanse-Duitse) en Chris (Australier die zich als een Brit gedraagt) uitgenodigd voor het avondeten. Met behulp van Jerome (een Oegandees) hebben ze Oegandees gekookt. Het was enorm geslaagd. Alleen het dessert (yoghurtijs en bananen-chocoladecake) was minder Oegandees, maar zeker zo lekker…

Dit weekend plannen we samen met hen trouwens een trip naar Lake Bunyoni, bij Kabale (Zuid-West Oeganda).

Voila, dit was een korte stand van zaken!
Tot de volgende keer maar weer!
Kus,
Rein