het kort hier af...

PEDIATRIE
De afgelopen week heb ik op pediatrie op de afdeling chronische kinderziekten gestaan. Opvallend veel rustiger dan acute en minder druk bevolkt: gemiddeld was maar de helft van de bedjes bezet (dus zo’n tiental patientjes).
Ik ben deze week weer wat absurde zaken tegengekomen, al is onze drempel al serieus verhoogd. Op chronische liggen vooral veel kindjes met malnutritie (ondervoeding). We zien er dus ofwel kindjes die echt veel te mager (uitgeteerd) en veel te klein zijn (dat noemen ze ‘marasmus’), ofwel kindjes die opgezwollen zijn (kwashiorkor). Maandag heb ik zo’n marasmuskind gezien dat 1.5 jaar oud was, maar eruitzag als een baby van een paar maanden oud: het woog maar 4.7 kg en was 66 cm groot. Vreselijk! Maar de kwashiorkor kindjes zijn er nog erger aan toe. Hun kroezelhaar kroezelt niet meer en verkleurt (van zwart naar roestbruin), hun huid verkleurt ook en schilfert af (is droog en broos), hun gezicht en de rest van hun lijf is opgezwollen, en op de koop toe voelen ze zich ook ellendig. Door hun verkeerde voeding (meestal eten ze wel, maar veel te eenzijdig) zijn ze enorm vatbaar voor infecties.
Ik ben deze week nogal geschrokken van een kind dat binnenkwam met een waterhoofd: het hoofd was echt twee keer zo groot en de ogen popten er bijna uit. Bij ons zou zoiets snel geopereerd worden. Tot mijn verbazing is er wel een centrum voor hersenchirurgie in het oosten van oeganda (raar omdat je voor hartchirurgie naar het buitenland moet bijvoorbeeld Kenia). De moeder kon het vervoer naar dat centrum en de operatie niet betalen, en ik durf er niet aan denken wat er met het kind zal gebeuren…
Deze week lagen er twee kindjes die chemo moesten krijgen, maar die er verbazingwekkend genoeg goed uitzagen! In Oeganda zijn lymfomen (een soort van lymfeklierkanker) zeer frequent bij kindjes.
Donderdag heb ik voor de zoveelste keer beseft hoe vanzelfsprekend alle medische zorg wel is bij ons… Een meisje van 10 jaar is opgenomen met een hartklepprobleem (reumatisch kleplijden en een mitralisklepinsufficientie). Ze kunnen voor haar niet meer doen dan infecties en hartfalen voorkomen door haar medicatie te geven.

Ik had eigenlijk al heel de week heimwee naar verloskunde en ben dus donderdagavond teruggeweest naar het verloskwartier. Jammer genoeg bleken de mzungu’s ongeluk te brengen. Er was maar een bevalling, maar alles wat fout kon lopen, liep ook fout.
De arbeid vlotte langs geen kanten: de weeen waren niet sterk genoeg en de vrouw was al moe van het vele persen. Het duurde ook eeuwen voor iemand actie ondernam (infuus steken om de weeen te versterken en een knip zetten). Zelfs daarna duurde het een eeuwigheid voor het hoofd geboren werd en dan nog volgde de rest van het lichaam niet. Ze hebben aan het hoofd staan trekken dat het geen naam had… ik vreesde echt dat het los ging komen. Er was bovendien ook geen steriel material (om te knippen, te naaien,…) Uiteindelijk werd de baby geboren, maar hij zag blauw en ademde niet. Jezus, ik heb nog nooit zoveel schietgebedjes gedaan. Uiteindelijk ademde hij wel, maar niet zoals het zou moeten. Ik ben dan met de kleine naar pediatrie gegaan om hem daar aan de zuurstof te leggen (want op het verloskwartier staan er drie flessen met zuurstof, maar geen een van de drie werkt: handig!). Op pediatrie werd ik enorm warm verwelkomd (niet dus…): ze zien er veel te veel baby’s die teveel afzien tijdens de bevalling omdat er vanalles misloopt op verloskunde. Gelukkig is met de baby alles in orde gekomen. De nageboorte (de placenta) verliep ook niet volgens de boekjes: de navelstreng brak af. Dat kwam uiteindelijk ook wel in orde, maar de vrouw stopte niet met bloeden. Ik ben dan gaan zoeken naar een fles fysiologisch om aan haar infuus te hangen, maar op gynaeco en verloskunde was er nergens nog vocht te vinden. Ik ben naar pediatrie moeten lopen… Hallucinant! Wonderbaarlijk liep alles goed af!

LEUTE
Ssese eilanden
Wat een avontuur! Vrijdagmorgen (1/12) zijn we (Eva, Lies, Steffi, Lorena en ik) om 9 uur vertrokken in ons huisje en we zijn pas om 19u aangekomen in ons ‘hotel’. En dat voor nog geen 300 km… Hoe dat komt? Voor een interessante beschouwing over het vervoer: zie evadewaele.waarbenjij.nu . In Mbarara hebben we eerst een uur moeten wachten voor onze matatu (minibusje) wilde vertrekken. Het moet echt overvol zitten voor het dat doet! Twee en een half uur later waren we in Massaka (zo’n 160 km van Mbarara), waar we moesten overstappen in een special hire taxi die ons naar het taxipark bracht waar je een matatu kan nemen naar de Ssese eilanden. Daar hebben we weer een uur gewacht voor die vertrok, en deze keer zat de matatu echt wel eivol. We zaten met 24 passagiers in zo’n minibusje (er zijn zitjes voor 14 passagiers). Dat is dus proppen! De weg van Massaka naar Bukakata, de plaats waar de ferry vertrekt, is maar zo’n 30 km, maar tis een zandweg vol putten. Het heeft ons dus zo’n dik uur geduurd om die 30 km af te leggen. Gelukkig regende het niet, want anders hadden we zeker vastgezeten in de modder… Tegen dat we Bukakata bereikten, zat het stof overal… Gelukkig liet de ferry (of zeg ik beter: drijvend platform) niet te lang op zich wachten. De hele rij auto’s en trucks met al de passagiers moest dan op de ferry geraken: weer proppen dus. Het is een wonder dat we na een uur de overkant bereikt hebben: overvol zat de ferry! Om 18u ‘s avonds op het Buggala eiland aangekomen. Om tot in Kalangala (waar we zouden verblijven) te geraken, moesten we allemaal terug in die overvolle matatu, die er dan nog een uur overdeed. Onderweg zijn we twee keer in de modder blijven vastzitten, want op het eiland had het duidelijk wel geregend, en heb ik ook aapjes gezien in de jungle naast de weg. Net voor het echt donker werd, zijn we in ‘Pearl Garden’ aangekomen. Wat een opluchting! Daar wachtte ons een lekkere maaltijd met vis uit het victoriameer… We waren allemaal doodop en ik heb als een roos geslapen!
Zaterdag hebben we echt kunnen zien hoe mooi het eiland wel is! ‘s Morgens zijn we met mr Thomson, onze gids alias leraar en preker, een wandeling gaan maken door de jungle en een vissersdorp. Het was echt wel de moeite: onze gids kon enorm boeiend vertellen! In de namiddag als echte toeristen op het witte zandstrand gaan liggen. We hebben videootjes gemaakt van elkaar. De duitsers hebben een filmpje in het nederlands ingesproken, en eva en ik hebben er een in ons beste duits gemaakt. Enfin, we hebben veel gelachen! In de late namiddag zijn we gaan kanoen op het meer met mr Thomson. Vanuit de kano de zon zien ondergaan… Prachtige foto’s genomen vanop het strand, hopelijk krijg ik ze binnenkort op mijn blog… (ze staan al op www.flickr.com/photos/eva_dewaele) We hadden echt het gevoel dat we op de Caraiben zaten. Na een heerlijke maaltijd zijn we ‘s avonds rond het kampvuur gaan zitten op het strand. Idyllisch!
We waren de enige gasten in ‘Pearl Garden’, want de meeste reizigers komen vanuit Kampala met de ferry en die ferry was kapot. Dus echt een beetje alleen op een eiland…
Zondagmorgen zijn we tegen alle plannen in (we gingen nog 1 dag blijven) toch terug huiswaarts vertrokken, omdat er een matatu op ons stond te wachten. Blijkbaar waren de mannen van de matatu van vrijdag zo vriendelijk geweest om aan een andere matatu door te geven dat 5 mzungu’s ook terug van het eiland wilden geraken. Omdat het toch regende, en ons geld stilletjesaan op was, hebben we er dan mee ingestemd om te vertrekken. De terugreis duurde nog langer dan de heenreis. Om 10u30 zijn we in de matatu gestapt, die eerst anderhalf uur heeft staan wachten in Kalangala. Na een rit van anderhalf uur in een overvolle matatu (de ‘conducteur’ was zelfs al bezorgd om ons omdat we op elkaars schoot moesten zitten) en twee uur en half wachten op de ferry (gelukkig scheen ondertussen de zon) zijn we aan de overtocht kunnen beginnen. De overtocht duurt een uur en is zeer mooi, maar je kan ook zien dat het niet zo goed gesteld is met het victoriameer. Men denkt dat het in de toekomst een ‘dood meer’ (geen vis meer) zal zijn. Eens op het vasteland terug in de overvolle matatu gestapt die er anderhalf uur over deed om in Massaka te geraken. Gelukkig moesten we daar niet te lang wachten voor de bus naar Mbarara opdook. Minder leuk was dat we in de bus hebben moeten rechtstaan tot in Mbarara (en de rit duurde twee uur en half). Om 21u waren we dus terug thuis (wonder boven wonder): uitgehongerd en ontzettend moe hebben we onszelf getrakteerd op een steak met frieten… (echt waar!) Ben trouwens nog nooit zo vuil geweest, denk ik… Mijn kleren en mijn handen zaten onder het rode stof.
Conclusie: de Ssese eilanden waren de lange trip waard!

De afgelopen week hebben Eva en ik nog wat aan onze abominabele conditie gewerkt in de aerobiclessen en we hebben al vooruitgang geboekt!
Dinsdagavond zijn we met een hele hoop mzungu’s gaat eten in Lords bar: eettent gespecialiseerd in geroosterde geit en kip.
Woensdag is de Sint (in de gedaante van de Duitsers) voor ons langsgeweest in Mbarara en hebben we voor de eerste keer sinds we hier zijn voor onszelf gekookt: de spaghetti was geslaagd!
Voor de rest zijn we deze week al heel wat voorbereidingen beginnen treffen voor ons nakend vertrek uit Mbarara: foto’s uitwisselen met de Duitsers, Oegandese muziek bijeenzoeken om mee naar huis te nemen, ons afscheidsfeestje organiseren…

Gisteren hebben we samen met de Duitsers (die dinsdag vertrekken) een afscheidsfeestje gehouden. We hadden 60 man uitgenodigd, ze zijn niet allemaal gekomen... We hebben zoals echte oegandezen een geit laten barbecuen, en zelf (iets minder oegandees) hutsepot, duitse aardappelbollen, pastasalade,... gemaakt. Twas wel echt super geslaagd, met leuke muziek op de achtergrond. Eva en ik hebben wel wat teveel gedronken (we zijn echt niets meer gewend), dus vandaag moeten we dat bekopen. rond middernacht zijn we nog naar de Vision Empire geweest, om daar voor een laatste maal te mogen genieten van de moves van onze oegandese vrienden. 3 uur aan een stuk heb ik samen met jerome met mijn heupen geshaket (of toch een poging gedaan tot :-)) Rond half 4 zijn we naar huis gestrompelt. En vandaag zijn mijn bilspieren wat stijf... :-)

tot volgende week - onze laatste week in mbarara!
dikke kus,
rein