een droevige week

Ik zit met een heel raar gevoel van binnen, de hele week al. Het afscheid nemen is begonnen, en het valt me veel zwaarder dan verwacht. Een ontzettend leeg gevoel overvalt me... Het was een week van ‘laatste keren’: een laatste zondag/maandag/dinsdag/… in Mbarara, laatste aerobic, laatste keer stage,… En we zijn nog niet eens echt weg. Ik ben ervan geschrokken dat ik me zo hard gebonden heb aan de mensen hier, en ik zou niets liever willen dan hen beloven dat ik hier snel terug zal zijn…

Maar goed, terug naar de routine…
Zondag zijn we met Steffi en Lorena naar de kerk geweest. Kerk is een groot woord: voor de studenten is er een dienst in een van de auditoria. De indeling van de viering was identiek aan een mis bij ons, maar de muziek was veel opzwepender… Ik kwam met een goed en opgewekt gevoel naar buiten, al had ik tijdens de dienst – net zoals de vrijdag in de Vision – het gevoel dat ik de sfeer die er hangt, enorm ga missen in Belgie. Op deze twee momenten hing er echt een gevoel van verbondenheid in de lucht. Ik ga de warmte van de mensen hier missen, en ook hun lichaamstaal... Het was prachtig weer zondag – het regenseizoen is stilletjesaan voorbij denk ik.
In de namiddag zijn we met Steffi, Lorena, Jerome en Data gaan zwemmen in een country club op zo’n 10 km van het centrum van Mbarara. Zaaaaalig! Het is enorm grappig (en verwonderlijk) om de Oegandezen te zien ploeteren in het water (de meesten kunnen niet zwemmen). Het was echt de ideale afscheidsactiviteit voor de Duitsers… ‘s Avonds zijn we met de hele hoop vis gaan eten… Het was de beste zondag sinds we hier zijn… Misschien wel juist omdat we extra intens genoten hebben van de laatste momenten samen. Een kiekje van deze zevende hemel vinden jullie onderaan. Let op het kleurverschil tussen data en lies...
op de groepsfoto zien jullie vlnr jose - lies - lorena - jerome (onze wanna-be-gigolo :-)) - regina - steffi - data - eva.

Maandagmorgen ben ik mijn laatste week op pediatrie gestart, op de afdeling met kritiek zieke kinderen. De bedrijvigheid op de afdelingen valt wat stil, omdat de studenten hier examens hebben vanaf deze week. Dat maakt het voor ons soms iets moeilijker, want meestal werken we met de studenten samen om patienten te zien. De afdeling kritische ligt meestal overvol. De kinderen liggen op elkaar gepropt op bedden en tafels, met de moeders ernaast/eronder/of nog ergens anders. Hier liggen ernstig zieke patientjes die intensievere zorg nodig hebben (zuurstof, nauwkeurige monitoring, koortspieken,…): gecompliceerde malaria, gecompliceerde longontstekingen, nood tot bloedtransfusie, kindjes die stuipen, hartfalen, nierfalen,… Als je teveel op het gehuil let, wordt je onnozel…
Vandaag ben ik bijna getuige geweest van een mirakel: een jongen die pesticiden (organofosfaten) had gedronken en al een paar dagen comateus was, is vanmorgen bij bewustzijn gekomen en lijkt het redelijk te doen (tegen al mijn verwachtingen in)…
Minder leuk was het om vast te stellen dat een patientje dat ik gisteren had gezien (en het helemaal niet goed stelde: duidelijk aantasting van hersenen door nog niet gevonden oorzaak) blijkbaar naar huis is, omdat de moeder het nut er niet meer van in zag om te blijven.
Morgen is het dus echt onze laatste stagedag… Ik kan toch wel zeggen dat mijn kijk op de wereld verruimd is…


Maandagavond zijn we voor de laatste keer gaan eten met Steffi en Lorena. In een klein Oegandees restaurantje buiten het centrum zijn we kip gaan eten – met onze handen: njam njam!
Dinsdagmorgen hebben we voor hen nog ontbijt gemaakt en daarna zijn ze vertrokken. Het was een nogal droevige moment, en een raar gevoel. We kennen ze eigenlijk nog niet zo lang, maar we hebben er veel mee opgetrokken en het klikte echt wel. Ik hoop dat het lukt om met hen af te spreken in Deutschland.
Gisterenavond voor de laatste keer gaan aerobicen op zijn Oegandees. Heb jammer genoeg niet het beste van mij kunnen geven, want mijn voorvoet is nog aan herstellen van de sessie van vorige week (blootsvoets sporten is blijkbaar niet altijd even gezond).

Verder niet zoveel bijster interessant: veel geregel en geloop voor verslagen en evaluatieformulieren, onze huur betalen, afscheid nemen en studenten uitnodigen voor ons afscheidsfeestje van vrijdag…

Vanavond gaan we met zijn drietjes uit eten, want morgenavond hebben we ons afscheidsfeestje voor de studenten die we de afgelopen maanden hebben leren kennen. We gaan pannekoeken en cake bakken, warme chocomelk maken,… Typisch Belgisch dus! Zaterdagavond gaat Judith samen met haar vriend een geit voor ons roosteren, en die gaan we in gezelschap van Ali, Jane, en Ali’s ouders oppeuzelen: ons laatste Mbararaarse avondmaal.
En zondagmorgen pikt Kato (alias Baloo the bear), de chauffeur die ons de eerste dag in Oeganda ook heeft vervoerd, ons op om ons van Mbarara naar Kampala te brengen…. Pfffffff… :-(

Onze planning voor de laatste 2 weken ziet er als volgt uit:
- maandag 18 december: kerstshow bijwonen in de kerk
- dinsdag 19 december tem donderdag 21 december: bezoek aan Murchison Falls National Park (Noordwest-Oeganda)
- vrijdag 22 december tem zondag 24 december: naar Sipi Falls (Oost-Oeganda)
- kerstmis en tweede kerstdag: in Kampala
- woensdag 27 december en donderdag 28 december: Jinja (oorsprong van de Nijl en raften op de Nijl)
- vrijdag 29 december: inpakken en vlucht halen

Als ik ergens de kans zie en de tijd heb om op internet te surfen, horen jullie me nog wel, en anders…. Tot binnen 2 weken! Oh ja, enne… Prettige feestdagen en beste wensen!

Bedankt nogmaals voor de reacties!

Dikke kus,
Rein