mama Rein op pediatrie

Onze eerste week op pediatrie zit erop…

Maandagmorgen moesten we op Oegandese wijze geintroduceerd worden op de afdeling. Dit hield dus in dat het via wat omwegen ging. Dr Batwala had ons ‘s morgens gebeld om ons uit te leggen hoe het in zijn werk ging. Eerst moesten we naar Jane op Community Health, die ons dan naar een andere Jane ging loodsen. Jane nr 1 vinden was niet zo’n probleem, maar Jane nr 2 had blijkbaar besloten om maandagmorgen wat later te starten… Met enige vertraging zijn we dus onze stage gestart…
Van de eerste moment was het duidelijk dat de afdeling beter georganiseerd en gesmeerder loopt dan verloskunde en gynaecologie. Het was zeer interessant, alleen jammer dat ik me niet zo lekker voelde… De kennismaking was dus nogal kort. Ben ‘s middags wat op bed gaan liggen, want voelde me wat koortsig en had hoofdpijn.
Op pediatrie sta ik deze week op de acute afdeling. Het is – zoals overal in het ziekenhuis - nogal drukbevolkt: kinderen in bedjes, met de moeder of beide ouders, vaak op de vloer. De meeste kinderen hebben een infectie: malaria, longontsteking, hersenvliesontsteking, maagdarminfectie, … vaak in combinatie met ondervoeding, bloedarmoede,… Gelukkig is er op pediatrie veel meer supervisie: dat is beter voor de patienten, ze kunnen snel weer naar huis en het is ook voor ons veel leerrijker!

Wat heb ik zoal gezien?
- Gisteren heb ik samen met een 3e jaars een jongetje onderzocht van ongeveer een jaar dat al twee weken in het ziekenhuis lag. Het had een serieuze maagdarminfectie (waarschijnlijk salmonella) gehad, en al een heel bombardement antibiotica gehad, en een paar dagen geleden een longontsteking ‘opgeschaard’ in het ziekenhuis. Als kadootje kreeg hij dan ook nog wat zweren in de mond bij, zodat hij – door de pijn – niet meer kon eten. Toen ik hem zag, leek hij niet gelukkig niet meer heel ziek te zijn, maar hij was nog zeer hangerig, en begon al te huilen als je er nog maar naar keek. (ik weet dat mijn blik kan doden, maar zo erg was het nu toch ook weer niet – hoop ik :-)).
- Een jongetje die getest zou moeten worden op tuberculose, maar de stof om de test te doen, is niet meer in stock. De echo die we willen doen, kan niet in het ziekenhuis blijkbaar (toestel stuk?). voor een echo moet hij met zijn moeder naar een prive-radioloog in het centrum, maar daarvoor heeft de moeder geen geld. Het wordt dus wel moeilijk om dit patientje correct en gericht te behandelen… Vandaag bleek de moeder naar huis te willen, omdat ze al twee dagen geen eten meer kan maken voor zichzelf en haar zoon. We hebben haar dus noodgedwongen (en hopelijk tijdelijk) ontslaan, zodat ze in het weekend naar huis kan en begin volgende week terug kan komen.
- Iets gelijkaardigs: een meisje van een jaar met malaria, dat geen borstvoeding meer drinkt, maar de moeder heeft ook geen voedsel bij zich (en familie moet hier eten voorzien voor de zieken). Als behandeling voor de malaria krijgt het kind quinine, dat de suikerspiegel enorm naar beneden haalt en dus niet zo ongevaarlijk is, zeker als het kind geen voedsel inneemt. Zucht…
- een jongetje met cerebrale malaria (malaria in de hersenen) of misschien hersenvliesontsteking, die wel niet meer acuut ziek is, maar wel nog enorm verward is en die de vader toch mee naar huis wil nemen…
- voor de rest: malaria, malaria, malaria, malaria,… en ook af en toe en longontsteking, diarree,…

Gisterenmorgen zaten we buiten te ontbijten, toen er plots een meisje (ik schat een jaar of 13) naar ons toekwam om te vragen of we haar geen paar schoenen konden geven. Jammer genoeg heb ik zelf maar twee paar mee (sandalen en wandelschoenen), dus ik kon haar niets geven. Daarna vroeg ze of we haar geen brood konden geven. Dat hebben we wel gedaan. Twas een rare situatie… Het geeft me een naar gevoel. In het algemeen hebben we hier nog niet veel bedelaars gezien, al zijn er wel regelmatig kinderen die geld vragen. Het is heel moeilijk om dat te weigeren, maar we doen het consequent niet, omdat het toch niet veel verschil maakt op grote schaal. Maar elke keer breekt mijn hart.


Wat hebben we nog voor leuks gedaan de afgelopen week…?
Vorig weekend was pole pole… maar dat mocht ook wel…
Vrijdagavond zijn we met onze Hollandse vriendin gaan eten en we hebben zalig kunnen kletsen. Onze wilde plannen om de zware week op verloskunde van ons af te shaken in de ‘Vision Empire’ werden raar maar waar opgeborgen in de kast. We hebben in plaats daarvan knus in de zetel gezeten bij Steffi en Lorena.

Zaterdag hebben Eva en ik van de rust genoten, Annelies was gaan wandelen met Judith voor het goede doel. ‘s Middags zijn we lekker Oegandees gaan eten voor een wansmakelijk lage prijs (40 eurocent) met Steffi en Lorena. We wilden graag gaan zwemmen, maar de zon was niet van de partij. Om niet compleet de nietsnut uit te hangen, hebben Eva en ik dan maar aan ons verslag voor de unief gewerkt. Sarah en Karen (de 2 andere Belgische studenten die in Kampala zitten) zouden langskomen, maar in de vroege avond wachtte Eva en mij nog een grote teleurstelling: ze haalden het niet… ‘s Avonds hebben we dan de keuken van de Agip Motel uitgeprobeerd, samen met onze Duitse vriendinnetjes, en goed bevonden… Twas wel nogal westerse en Indische keuken, maar wel zeer lekker!

Zondagmorgen zouden we met een van onze buren, een Nigeriaanse farmacoloog, naar de kerk gaan, maar hij heeft ons laten zitten… Als vervangende activiteit wilden we dan naar de rivier wandelen en met een bootje stroomopwaarts varen (naar het voorbeeld van Eva’s ouders), maar we zijn ook daar van een kale reis terug gekomen. De gasten die de bootjes bezitten, vroegen net wat teveel, en er was geen begaanbaar pad naast de rivier. Dan maar gepicknickt op het grasveld voor ons huisje. Als een ‘deus ex machina’ zijn Karen en Sarah toch nog in Mbarara geraakt. (Deze week gingen ze naar Rugazi, waar wij hebben verbleven) Het deed deugd hen terug te zien. De zon was niet echt super, maar we zijn toch (met 8 mzungu’s) gaan zwemmen in Lake View. ‘s Avonds zijn we victoriabaars in papillote gaan eten: delicioso!

Heb me van de week wel de bedenking gemaakt dat het eigenlijk raar is om zo vaak met blanken op te trekken. En dat terwijl we zoveel interessante en vriendelijke Oegandezen hebben leren kennen. Niet dat we daar nooit iets mee doen, maar de weekends zijn toch wel een ‘witte’ bedoening. We zijn hier allemaal met hetzelfde doel, en begrijpen elkaar zonder veel woorden. Op de een of andere manier schept dat toch wel een band.
Maandagmorgen hebben we Karen en Sarah uitgewuifd, de scheiding duurde echter niet lang…

Maandagavond zijn we met Judith gaan aerobicen op zijn Oegandees en dat heeft met toch deugd gedaan! Twas enorm grappig. De aerobiclessen gaan door in hetzelfde gebouw als de Vision Empire, er is ook een sauna. In de zaal moet je je schoenen uitdoen, het is de bedoeling dat je blootsvoets sport. Zeer opmerkelijk verschil met de Belgische aerobic is dat het publiek gemengd is: er deden dus ook mannen mee. De Oegandese vrouwen waren er in alle maten en gewichten. Ik dacht dat het niet echt inspannend ging zijn, omdat de meeste van onze Oegandese vrienden niet echt zot zijn van lichamelijke inspanning. Maar man, we hebben gezweet en de volgende dag was ik zo stijf als een plank! Theeft twee dagen geduurd voor ik terug normaal kon gaan… Qua oefeningen was het vergelijkbaar met Belgische toestanden, alleen iets minder strak en meer gezwier…

Dinsdagavond zijn we met Musa en Lawrence, twee studenten die we al kennen van in Rugazi, gaan eten in een klein typisch Oegandees restaurantje. De onderwerpen waren daten, vrouwen,… en we hebben een zeer boeiende avond gehad en vooral veel gelachen. Lawrence vindt dat ik ‘jumpy’ ben, en Musa’s eerste indruk van mij was dat ik niet in mannen of andere mensen geinteresseerd ben (omdat ik zo stil ben). Hij zei: ‘You breathe the air and radiate fire’… Oegandezen zijn soms moeilijk te vatten… Ondertussen weten ze wel beter… :-)

Gisterenavond hebben we weeral een feestje gehad in de guesthouse. Jane, de vrouw van Ali, was jarig. Voor de gelegenheid hebben we als aperitiefhapje sprinkhanen (‘nsenene’) gegeten. Jawel, en het was eigenlijk best te eten. Jane heeft ze gebakken in look en veel peper en twas lekker knapperig. (foto’s vind je binnenkort op mijn blog!) We hebben daarna kunnen smullen van zelfgemaakte pizza, en wij hadden samen met de Duitse meisjes voor een pasta- en rijstsalade gezorgd. Twas best gezellig en heb nog eens een goed glaasje wijn gedronken… Het was eigenlijk extra leuk omdat Karen en Sarah gisteren terug in Mbarara zijn gearriveerd (en vanmiddag wel terug vertrokken).

Dit weekend gaan we met Steffi en Lorena naar de Ssese eilanden. Deze eilandengroep ligt in het noordwesten van het Victoriameer. Het is van de meest geliefkoosde plekjes bij Oegandezen (als ze tenminste geen aquafobie hebben) en buitenlanders om te relaxen. De archipel bestaat uit 84 eilandjes (grote en kleine), die enorm bebost zijn omdat het er zoveel regent. Wij trekken naar Buggala island (200 km2). Om er te geraken, moeten we de ferry nemen. Ik kijk er al naar uit!

Voila beste vrienden,
Tot hier mijn chaotische verslag!
Ik groet u!
Rein