druk druk druk

Hey folks!

Hier ben ik weer! De afgelopen week was superdruk, helemaal het tegenovergestelde van de afgelopen weken in Rugazi! Voor diegenen die geinteresseerd zijn in een paar foto’s van ons verblijf hier, je kan ze vinden op eva’s blog: evadewaele.waarbenjij.nu. Eva’s ouders zijn vorige week donderdag gearriveerd dus we hebben zoveel mogelijk tijd met hun doorgebracht.

Het hoogtepunt van vorige week was donderdagavond (26/10), toen ik eindelijk mijn pakketje in ontvangst mocht nemen, dat mijn dierbaren met Eva’s ouders hadden meegegeven. Iedereen had een briefje geschreven, ons Jo zelfs een Hertalse gazet en als kers op de taart ben ik verwend met een mp3 speler. Die komt goed van pas, want zo kan ik mij af en toe wat afzonderen als het me te druk wordt... Mijn superlief heeft zich echt uitgesloofd om er hopen muziek op te zetten en mijn supermama heeft heksentoeren uitgestoken om alles nog op tijd in St Maria Lierde bij Eva’s ouders te krijgen. I’m so lucky!

De afgelopen week zijn we een paar keer in Lake View Hotel (het hotel van mama en papa De Waele) kunnen gaan eten en we hebben ons echt ‘gejeund’. Twas een keer wat anders… Donderdagavond (2/11) hebben we als afscheid, als ‘laatste avondmaal’, met 5 een mega-victoriabaars opgegeten: zeer eenvoudig, maar eens zo lekker! Eva’s ouders, Franky en Myranda, waren superlief en voor een week dus onze substituutouders! We hebben veel gelachen en het gezellig gehad samen.

Zoals gepland zijn Annelies en ik vorige week vrijdag naar Kampala vertrokken. Eva heeft dat weekend in Mbarara bij haar ouders doorgebracht. Naar Kampala reizen was een avontuur. We hadden gepland om tegen 13u in de hoofdstad te zijn, maar in Oeganda kun je best niet al te veel plannen en dat waren we even uit het oog verloren. Om 9u zaten we in de bus, ideale timing… 1 uur later stonden we nog steeds in het buspark, met draaiende motoren, maar verder geraakten we niet. Ze wachten hier totdat de bus tot op de laatste stoel volzet is voor ze er ook maar aan denken om te vertrekken. Voor de eerste keer sinds we hier zijn, heb ik me nerveus gemaakt. 2 uur later waren we eindelijk weg… De busreis duurt 4 uur, en dat is lang als je al 2 uur in de bus zit… De bus zit helemaal volgepropt, met mensen en bagage. Ik heb tijdens de reis twee keer naar Air Force One met Harrison Ford gekeken: enorm boeiend, zeker omdat het in fast forward en zonder geluid was. De radio stond immers ook aan. De bussen zijn nogal gammel, maar in bijna alle bussen is er wel een tv, of een muziekinstallatie. Gelukkig was er mijn mp3 speler om me te vergezellen en mijn gedachten af te leiden van mijn blaas die dreigde te ontploffen… 2 uur later dan gepland, maar toch veilig in kampala aangekomen en daar warm ontvangen door Sarah en Karen en hun Oegandese vriendin Angela. We konden eerst nog even proeven van het bruisende stadscentrum (Kampala is letterlijk hot hot hot), en daarna zijn we naar de campus vlakbij het ziekenhuis (Mulago hospital) gegaan. Sarah en Karen hebben daar voor ons een kamertje in de studentenflats geregeld… Tof! ‘s Avonds heb ik lekker decadent gedaan en voor bijna 6 keer zoveel geld dan anders gegeten: maar de steak, het slaatje en de geroosterde aardappelen in de ‘Crocodile Café’ waren hun geld waard. Ik heb echt genoten van het gezelschap van Karen, Sarah en Angela. Mijn zotte kant kwam boven, dus ik was echt op mijn gemak. Angela vond me grappig – ik heb als bijnaam “The face” gekregen. Ik deed haar denken aan Ellen (Degeneres)… Moe maar tevreden ben ik op tijd in mijn bedje gekropen.

Zaterdag hebben onze Vlaamse vriendinnetjes ons meegenomen naar de African Crafts Village in het centrum waar we al wat ideeen hebben kunnen opdoen voor souvenirs! Man, ik ga nog wat geld opzij moeten houden… ‘s Middags hebben we weeral westers gegeten: een royale Club Sandwich was de mijne. Met gevulde magen konden we weer op stap om wat trekpleisters te zien. Eerst zijn we naar de nieuwe, nog niet officieel geopende Moskee gereden, die vanop een heuvelflank boven het centrum uittorent. Kampala is nogal uitgestrekt, over 7 heuvels, en is dus enorm onoverzichtelijk. Jammer genoeg mochten we niet binnen de moskee… Vandaaruit maar naar de Nasubi Tombs, de begraafplaats van de koningen van Buganda… Om die te bezoeken kregen wij allemaal een lange wikkelrok: je had ons moeten zien… tWas best interessant. De koningen nu hebben voornamelijk een culturele rol en voorbeeldfunctie. De huidige ‘kabaka’ heeft in tegenstelling tot zijn polygame voorgangers (sommige tot meer dan 30 vrouwen!), maar 1 vrouw, om het goede voorbeeld te geven, gezien de AIDS problematiek. Onze laatste stop in de namiddag was een andere moskee (Kibuli mosque), waar we verbazingwekkend genoeg in short en spaghettibandjes binnenmochten. Binnenin was er niet zoveel te zien, maar we zijn op de minaret geklommen, vanwaaruit we een mooi uitzicht hadden over de stad in de avondzon…. Prachtig. De chauffeur die ons heel de namiddag had rondgereden en wat gegidst, vroeg nogal door, maar twas zijn geld waard. ‘s Avonds zijn we Gordon nog tegen het lijf gelopen (remember: de knappe gast die ons in Mbarara op sleeptouw heeft genomen). Met een plaatselijk student/party animal zijn we het nachtleven ingedoken: eerste stop was een Halloween party in een Irish pub. De pub was een reservaat van blanken… Enerzijds was de muziek (Abba, Haddaway, Dr Alban,…) zeer vertrouwd, maar anderzijds was ik niet op mijn gemak omdat het niet klopte om in Oeganda zoveel mzungu’s te zien. Onze tweede stop was echter een echte Afrikaanse club, waar we dan weer veel beziens hadden omdat we er de enige blanken waren. Heel laat hebben we het niet gemaakt…

Zondagmorgen zijn we na het ontbijt naar de mis geweest. Jawel! Jullie fronsen nu waarschijnlijk jullie wenkbrauwen, maar God bless you all: dat is hier nogal eens de moeite. We zijn naar KPC (Kampala Pentecostal Church) geweest. Het was er zelfs aanschuiven om binnen te geraken. Een viering is daar een swingende bedoening: een groot gospelkoor, live muziek waarvan de songteksten geprojecteerd worden op de muur, en een grappige preek over gastvrijheid, die in powerpoint geprojecteerd werd… Puur amusement. Ik kan wel begrijpen dat geloof de Oegandezen hier houvast biedt. De viering heeft 2 uur geduurd, maar leek veeeeel korter dan een grijze, stijve mis bij ons. Helemaal opgekikkerd zijn we buitengestapt en iets later hebben we de bus teruggenomen naar Mbarara. Gelukkig hebben Sarah en Karen ons geescorteerd naar het buspark, want de taxi- en busparken in Kampala zijn echte mierenhopen.
Ons uitstapje naar Kampala heeft me echt deugd gedaan… Geheel onverwacht heb ik Eva wel serieus gemist, en zij mij blijkbaar ook… Twas dus ook heel leuk om terug ‘thuis’ te komen. ‘s Avonds heb ik met Eva nog bijgepraat, na in de kantine chicken and chips verorberd te hebben.

Maandagmorgen was het dan eindelijk zover: we zijn gestart met ziekenhuisstage! De eerste 4 weken staan we op gynaecologie en verloskunde. Nadat we voorgesteld waren aan de stafleden, hebben we samen met een groep 3e en 5e jaarsstudenten een verwelkoming en inleiding gekregen. De voormiddag werd afgesloten met een rondleiding over de verschillende afdelingen (prenatale, verloskwartier, postnatale, gynaecologie,…). Dr Eve nam ons mee op tour, en dat was zeer aangenaam. Haar enthousiasme en gevoel voor humor werkte zeer aanstekelijk. Het deed me zin krijgen om erin te vliegen!
Voor Eva en Annelies begon de eerste dag stage iets minder goed. Annelies heeft heel de nacht op en boven het toilet gehangen en Eva werd na de middag ook heel bleek en ongemakkelijk. Na de middag bleef alleen deze sterke Kempendochter :-) nog over… Voor de twee anderen werd er goed gezorgd. Dr Eve heeft bij Annelies persoonlijk een dikdruppel (malariatest) afgenomen, die door de meest ervaren laborante op heel het ziekenhuis werd onderzocht (en negatief bevonden). De studenten, dokters en verpleegsters omringen ons met de beste zorgen. Bovendien worden we in onze guesthouse (ook een reservaat van blanken) ook omringd door dokters…

In de namiddag heb ik samen met Dr Eve getourd op de gynaecologie zaal. Het was 3 weken geleden dat de vrouwen op de opnamezaal nog een dokter gezien hadden!!!! Meteen werd ik in het echte Oegandese leven met al zijn miserie gesmeten… Er wordt hier verbazingwekkend weinig omgekeken naar zwangere vrouwen.
Een van de meest voorkomende kwalen waar vrouwen hiermee in het ziekenhuis arriveren, is een vesicovaginale fistel. In mensentaal: een verbinding tussen de blaas en de vagina. Het is een complicatie van een moeilijke bevalling. Als ze niet via de natuurlijke weg kunnen bevallen (stuitligging of groot kind bv.), kunnen vrouwen hier soms dagen in arbeid zijn en liggen persen. Pas na een paar dagen komen ze dan toe in het ziekenhuis, maar doordat de zwangere baarmoeder bij het persen zoveel druk heeft uitgeoefend op de blaas, gaat deze scheurtjes vertonen en ontstaat er dus een verbinding naar de vagina toe. Het trieste vervolg op dit verhaal is dat ze daardoor continu urine lekken. Ik moet er geen tekeningetje bijmaken zeker… Omwille van de geur worden deze vrouwen enorm gestigmatiseerd en verstoten.
Andere veel voorkomende ziekte hier bij vrouwen is baarmoederhalskanker (omdat ze hier zoveel kinderen kopen, er veel geslachtsziektes voorkomen en HIV speelt natuurlijk ook een rol).
Ik was al serieus onder de indruk, maar om af te ronden wachtte er nog een bizar verhaal. Samen met Dr Eve heb ik een jonge vrouw ontvangen, die werd vergezeld door de politie, haar vader en een nichtje. De vader had haar laten oppakken, omdat hij had ontdekt dat zijn dochter niet naar school (internaat) ging, terwijl hij veel geld betaalt om zijn kinderen naar school te kunnen laten gaan. De politie had zijn dochter opgespoord en haar teruggevonden bij een man. Het meisje zat nu al twee dagen opgesloten in het politiekantoor. Omdat ze tegen hen had verteld dat ze een abortus had ondergaan, werd ze nu naar het ziekenhuis gebracht om dat te onderzoeken. Abortus is illegaal in Oeganda. Als je als arts er een zou uitvoeren, zou je in de gevangenis belanden. Het is enorm triest en frustrerend om als hulpverlener allerlei complicaties van illegale abortussen (geperforeerde baarmoeders bv.) te zien toekomen. We hebben eerst haar vader toegesproken en Dr Eve heeft hem het advies gegeven om niet te hard te zijn voor zijn dochter, omdat kinderen altijd bij hun ouders moeten terechtkunnen. Daarna hebben we met het meisje gepraat. Uiteindelijk kwam het hele verhaal eruit en bleek ze vorig weekend bevallen te zijn. Goed nieuws is dat ze geen strafbare dingen heeft gedaan. Minder leuk nieuws was dat het kind 8u na de geboorte overleden is, en dat het meisje het kind in haar eentje had begraven. Dus nu was de vraag of het kind al dood of levend was begraven. Het meisje is terug afgehaald door de politie, het lijkje van het kind wordt waarschijnlijk opgegraven… Mens, ik besefte echt niet goed wat er gebeurde… Ik moest toch even slikken en was blij dat de dag erop zat. Gelukkig kon ik mijn sombere gedachten even van me afzetten: we zijn nog vlug gaan zwemmen in Lake View en hebben er met Eva’s ouders nog lekker gegeten.

De rest van de week was wat rustiger. ‘s Morgens gaan we van 8 tot 9u naar de les, als de lesgever tenminste komt opdagen… :-) Daarna gaan we naar de stage. Deze week hebben we voor onszelf een introductieweek gehouden en elke dag op een andere afdeling gestaan. In de namiddag is er op maandag, woensdag en vrijdag ook een les, de andere dagen kunnen we in de namiddag naar stage.
Dinsdagmorgen heb ik consultaties gynaecologie gevolgd, waarbij 2 van de 6 consultaties vrouwen met fistels waren en de overige allemaal infecties… ‘s Avond hebben we Eva’s ouders getrakteerd op een eenvoudige maar lekkere maaltijd in een lokaal restaurantje.
Woensdag heb ik op prenatale gestaan, waar gecompliceerde zwangerschappen liggen. De bespreking onder de studenten verliep nogal traag, dus t was eigenlijk niet zo interessant. Woensdagavond hebben we een minifeestje in ons huisje gehouden om de studenten voor te stellen aan Eva’s ouders. We hadden cake, chips, nootjes, fruit, frisdrank, wijn en bier gekocht en een pak belgische chocolade opengedaan. We hebben heel de avond buiten gestaan, goed gelachen en ons opzet viel in de smaak!
Donderdag heb ik een voormiddag op het verloskwartier gestaan. Daar staan er 3 onderzoekstafels, van elkaar afgescheiden door een gordijn. Geen privacy dus. De vrouwen die moeten bevallen, hebben een soort plastiek bij, die ze op de onderzoekstafel leggen. Eens hun vliezen gebroken zijn, liggen ze dus in een plas… Wat een verschil met de luxe bevallingkamers in Belgie! De eerste bevalling die ik zag, was een express-bevalling: de vliezen braken en het kind (het zevende voor de moeder) kwam er in een floep mee uit. Ik had het bijna gemist! In de namiddag hebben we afscheid genomen van eva’s ouders door er aan het zwembad te liggen en te genieten van de zon… ‘s Avonds nog gezellig samen de victoriabaars verorberd...
Gisteren (Vrijdag) heb ik op postnatale gestaan, waar alle vrouwen die een keizersnede of een gecompliceerde bevalling hebben gehad, worden opgenomen. De les in de namiddag ging niet door, dus hebben we nog wat kunnen typen en mailen. ‘s Avonds zijn we met Musa, een supersympathieke gast, gaan dansen in Lake View. Eva en ik hadden ‘toesj’. De mannen hier zijn meestal zeer beleefd, maar ze kunnen ook zeer volhardend zijn… Gelukkig hebben we allebei een schat van een lief, dus t was vooral grappig om ze hun liefde te horen verklaren… Eva heeft al meer aanbidders gehad, voor mij was het de eerste keer. Tis raar, want wij zijn niet echt het type waar de gemiddelde Oegandees op valt… Daarvoor moeten we eerst een ‘kabina’ (toetergat) kweken, denk ik. Al heb ik op dat vlak wel een voorsprong op Eva… :-)

Jammer genoeg ook wat minder goed nieuws… Eva is sinds donderdag wat ziek (spierpijn, rugpijn, hoofdpijn, grieperig gevoel). En dat net voor haar ouders afscheid moesten nemen... Donderdagavond bleek ze koorts te hebben. We hebben nog tot vrijdagmorgen(gisteren dus) afgewacht, maar de koorts bleef. In het labo van het ziekenhuis hebben ze dan een dikdruppel afgenomen, die negatief bleek. Gisterenavond leek ze klachtenvrij te zijn, maar ‘s avonds laat kreeg ze veel last van hoofdpijn. Gelukkig hadden we Seth’s advies ingewonnen, die ons de raad had gegeven om vrijdag al naar de apotheek te gaan om antimalariamiddelen te kopen. De kans dat je malaria krijgt terwijl je profylaxie neemt, is niet groot, maar ook niet nul. Gelukkig hebben we Seths advies opgevolgd. Vannacht heeft ze mij op half 5 wakker gemaakt om te melden dat de hoofdpijn niet overging met dafalgan of ibuprofen. Samen hebben we besloten om toch maar de medicatie te starten. 2 uur later was ze nog niet veel beter… Om half 7 vanmorgen zijn we naar het ziekenhuis gestapt om te vragen wat we best zouden doen. We zijn er zeer vriendelijk ontvangen door de verpleging en de dokter. Als blanke krijg je hier altijd en overal voorrang, dat zie ik ze in Belgie met zwarten nog niet doen. De dokter heeft ons gerustgesteld: Eva heeft de juiste beslissingen genomen en ze kan vandaag voorlopig niets anders doen dan wachten tot de medicatie zijn werk doet…

Gelukkig worden we langs alle kanten omringd door dokters: wijzelf (oke, dokters in spe), onze buren in de guesthouse, het ziekenhuis is aan de overkant, de studenten,… Al onze Oegandese vrienden zijn kenners op gebied van malaria. Je kan het beter hier krijgen dan thuis… Iedereen heeft ons al gerustgesteld dat het allemaal in orde komt. Eva moet het gewoon uitzweten… Ik heb het enorm met haar te doen. Maar zoals jullie weten, komen mijn moedergevoelens boven als er iemand in nood is, dus ik probeer ook zo goed mogelijk voor haar te zorgen. De blonde Vlaamse boerendochter houdt voorlopig stand!

Vanavond gaan Annelies en ik waarschijnlijk naar de ontgroening van de eerstejaarsstudenten. Eens kijken hoe ze dat hier doen…

Voila, amai, ik begin hier records te breken!
Hopelijk hebben jullie allemaal een leuk novemberverlof gehad!
Een dikke kus van de moederkloek,
Rein