verslagje tweede week (9-15/10) in vertraging...

Dag msungu’s oftwel bleekscheten,

Dit weekend zijn we weeral naar Mbarara getrokken, omdat er in Rugazi in het weekend niet veel te beleven valt en omdat onze 2 Belgische vriendinnetjes Karen en Sarah vanuit de hoofdstad, Kampala, wilden afspreken om ervaringen uit te wisselen. Straks vertrekken we terug naar het platteland om er onze laatste 3 dagen door te brengen: woensdag pikt de bus van de universiteit ons op in Rugazi. Vanaf woensdagavond zitten we dus voor de rest van ons verblijf in Mbarara.

Vorig weekend zaten we in het broeierig hete en stoffige Fort Portal.
Ons weekend startte weeral op vrijdagmorgen – de studenten hadden nog steeds hun geld niet gekregen en weigerden dus (hard) te werken. We zijn vrijdagmorgen (13/10) naar het Kagando ziekenhuis gereden (tegen de grens met Congo), waar Seth, onze Oegandese vriend, wat mensen kent. Om er te geraken zijn we noordwaarts gereden, en hebben we terug de evenaar overgestoken. Het is een prachtige streek, gelegen aan de voet van de Rwenzori Mountains (ook wel Mountains of the Moon genoemd). We hebben er eerst een rondleiding gekregen in het ziekenhuis en daar ontdekt dat lepra nog niet van de aardbol verdwenen is (schokkend!). Verder nog leuk kennis gemaakt met een groepje Duitse vrouwelijke artsen die er voor een jaar werken. In de namiddag zijn we onder de brandende zon richting bergen gewandeld, we hebben pootje gebaad in een bergriviertje en tenslotte naar de top van de eerste heuvel die we tegenkwamen,(of zeg maar miniberg) geklommen, waar we beloond werden met een prachtig uitzicht op de streek. We zijn in het ziekenhuis zeer warm onthaald, hebben er gratis mogen overnachten en lekker gegeten. Eigenlijk hadden we er graag nog wat langer gebleven, het was er zalig rustig, zoning en zeer mooi van natuur.

Ons initiele plan om de grens over te steken, naar Congo, hadden we in de loop van de week al afgeblazen. Onze reisgidsen en professor Batwala raadden het ons af omdat het een ‘onveilige’ streek is, en wij gingen ervan uit dat we een visum gingen moeten betalen. De Duitse vrouwen vertelden ons echter dat dat niet het geval was… Jammer! Want we hadden er naar een grote markt kunnen gaan, waar ze oa prachtige stoffen verkopen voor een zeer goed prijsje. Geen Congolees avontuur dus, maar de streek was de rit toch waard!

Zaterdagmorgen (14/10) dan een taxi en de bus genomen. Dit wil zeggen, van het Afrikaanse ritme mogen genieten: om 80 km te overbruggen, hebben we 3 uur gereist. Je moet immers eerst een voertuig te pakken krijgen. In dit geval eerst een taxi die ons van het ziekenhuis naar Kasese bracht – het knooppunt in de streek, om van daaruit de bus te nemen naar Fort Portal. Eerst moet je wachten totdat de bus wat gevuld is, en dan stopt hij nog bijna overal om passagiers op te pikken. De weg van Kasese naar Fort Portal zijn ze aan het asfalteren, dus de busrit verliep over een verharde zandweg en dus zeer traag. Iets na de middag toch op onze bestemming aangekomen (het stof zat al in mijn oren!, tis daar bijna de Far West) en eerst slaapplaats gezocht. We hebben er overnacht in de New Linda Guesthouse (voor nog geen 2 euo pp). Het was een klein, zeer eenvoudig maar proper hotelletje. De deuren gaven uit op een binnenkoer. We hebben met 2 een kamer gedeeld, de toiletten en douches waren gemeenschappelijk. Er was ook een restaurantje aan, waar we zaterdagmiddag hebben gegeten (victoriabaars met rijst: zalig!). Zaterdagnamiddag hebben we eerst wat inlichtingen ingewonnen over de streek en daarna hier in het stadje wat rondgelopen. We zijn naar het “paleis” (lees groot huis) van de koning van Toro gegaan, dat op een heuveltop ligt. Toro is de naam van het koninkrijk waarin Fort Portal ligt. In Oeganda heb je 4 koninkrijken. De koning van Toro is nu 14 jaar: hij is al koning sinds hij 3 jaar was. Daarna nog wat geshopt: kaartjes gekocht in een winkeltje met Oegandees handwerk, op de markt eten gekocht voor morgen, en toch een doek gevonden om op mijn bed in het gezondheidscentrum te leggen. Toen was t al 6 uur en dat betekent mosquito time!! We hebben ons dus naar onze guesthouse gerept om lange mouwen en pijpen aan te trekken. Eva en Annelies waren de vorige nacht gebeten, omdat ze niet hadden gezien dat er een gat zat in hun muskietennet… s Avonds zijn we in een ‘chiquer’ hotel aan de overkant wat gaan eten, we hebben er voor de verandering eens een licht verteerbare maaltijd genomen: het werd een chicken sandwich, wat een croque met kip bleek te zijn. We zijn er voor de eerste keer blanke toeristen tegenkomen… nota bene dan ook nog Belgen, die ons bij het verlaten van het hotel aanmaanden om voorzichtig te zijn. We hebben er s avonds nog op het dakterras gepokerd en een biertje gedronken… Gezellig.

Zondag (15/10) hebben we uitstapje gemaakt naar enkele zoutmeren en grotten vlakbij Fort Portal. Een taxi kwam ons smorgens na een uitgebreid ontbijt (eieren en toast  ) oppikken. Tot onze grote verbazing kwamen we bij de grotten de Belgen van de vorige avond tegen. Het waren Gentenaars. Ze hebben ons nog wat tips gegeven over bezienswaardigheden en twas wel eens leuk om in het Nederlands te praten… We hebben een rondleiding gekregen door wat grotten, door wat jungle gewandeld en een waterval gezien. Tenslotte nog een mooie wandeling gemaakt naar 3 zoutmeren (crater lakes) die vlakbij elkaar liggen. We zijn naar de top van een heuvel geklommen waar je een prachtig uitzicht had over de meren en de streek… Twas gelukkig die dag niet zo heet, want twas best een inspanning!
Iets na de middag dan beginnen wachten op een bus die terug naar Kasese reed. Na een klein uurtje wachten werd ons geduld beloond. In Kasese hebben we nog even een ommetje gemaakt om Seths vriendin en hun dochtertje te bezoeken. Om daar te geraken met de boda boda meegereden, dat zijn taxiscooters. Daarna terug moeten onderhandelen met een taxichauffeur om terug naar Kasese centrum te geraken: we hebben eventjes als een echte Oegandees mogen reizen: dwz met 8 passagiers in een gewone auto (meestal een Toyota corolla). Met 5 op de achterbank en met 3 passagiers op de voorste zetel. Je zou er claustrofobisch van worden en veilig kun je het niet noemen. Twas gelukkig maar voor 5 minuten… Van Kasese zijn we met dezelfde auto, maar dan maar met 4 passagiers, verdergereden naar Rugazi. We waren wel verzadigd en tevreden, maar twas toch ook leuk om terug ‘thuis’ te zijn…

Jullie vragen jullie waarschijnlijk af of er ook nog gewerkt is hier…. Jawel….
Maandag (9/10) was het een feestdag :-). Dinsdagvoormiddag (10/10) hebben Eva en ik ijverig gewerkt op de prenatale, in de namiddag hebben we met 3 aan onze verslagen gewerkt. Woensdag (11/10) heb ik meegetourd voor de opgenomen patienten, in de namiddag zijn we voorlichting gaan geven op een middelbare school. Dat was super!!!! Alle leerlingen zaten voor ons, in open lucht. Het ging vooral over HIV en seksueel overdraagbare aandoeningen, en twas echt super hoe open en taboeloos (soms zelfs plastisch) er over seks werd gesproken. Daar kunnen ze in Belgie een puntje aan zuigen! :-) Donderdagvoormiddag (12/10) hebben we ongeveer hetzelfde gedaan in een lagere school, maar dan een iets bravere en gekuistere versie. In de namiddag hebben we een zitting van een ‘volksrechtbank’ bijgewoond, waar dorpsbewoners bepaalde ‘cases’ bespreken.

Normaal gezien gingen we dit weekend in Rugazi blijven, omdat het in Rugazi veel mooier, rustiger en minder stoffig is dan in Mbarara, en we nog lang genoeg in Mbarara zullen vertoeven. In tweekend kan het gebeuren dat er geen water is in Rugazi, dus al bij al is t maar goed dat we op uitstap zijn geweest….

Ik ga hier afsluiten, het verslag van deze week (16/10 tem 22/10) volgt donderdag! Beloofd!

Ik denk aan jullie, bedankt voor de smsjes en reacties op mijn blog!
Dikke en warme knuffel voor de onderkoelden onder jullie (want hier kussen vrienden elkaar niet)
Rein XXXXXX