Home sweet home?

Beste vrienden,

Ik ben nu welgeteld 2 weken terug op Belgisch grondgebied. Met spijt en weemoed in het hart is de tijd rijp om mijn hoofdstuk ‘Oeganda’ af te sluiten. Ik voel me nog steeds een beetje de vreemde eend in de bijt. Vanzelfsprekend deed het enorm veel deugd om iedereen terug te zien en te knuffelen. Toch is er een stuk van mezelf in Oeganda gebleven en ik voel een kleine leegte. Heb enorm veel zin om zo snel mogelijk terug te keren en ik hoop dat die drang met de tijd niet teveel vervaagt...

Voor ik echter definitief een streep trek onder de voorbije drie maanden, wil ik jullie eerst nog het relaas van de laatste 2 weken vertellen.

Onze laatste vrijdag hebben we in Mbarara een afscheidsfeestje voor de studenten gehouden. Jammer genoeg was het net in de examenperiode, dus het is geen wild feestje geworden. We waren tegelijk opgewonden omdat het feest was, maar tegelijk ook verdrietig. Het was een ontzettend raar gevoel te weten dat we al deze fantastische mensen waarschlijnlijk niet meer zullen terugzien.

Zondag 17 december zijn we na wat tranen uit Mbarara vertrokken onder de vertederende begeleiding van Kato, onze trouwe chauffeur. Iets na de middag zijn we door Karen, Sarah en Angella met open armen ontvangen in Kampala. Ze hebben ons mee naar de mis gesleurd en totaal onverwacht deed het samenzijn en de muziek in de kerk me echt deugd.

Na een rustdag zijn we dan dinsdag (19/12) met z’n vijven naar Murchison Falls National Park gereden (8 uur rijden, want slechte weg). Het park is 3480 km2 (!!)groot en wordt in twee verdeeld door de Nijl, die van oost naar west door het park loopt. Johnson was onze gids: hij nam ons mee in de Land Cruiser van zijn kleine safari-reisgezelschap.
Woensdagmorgen zijn we in alle vroegte vertrokken voor een 4 uur durende safari door het park: prachtige vergezichten en uitgestrekte landschappen, giraffen, olifanten, aapjes, antilopes, wrattenzwijnen, … Jammer genoeg geen leeuwen gezien. In het verleden (’60) was het park overbevolkt door olifanten, maar door de vele slachtingen in de jaren ’80 is de olifantenpopulatie (en die van andere beesten) drastisch gedaald. Nu zouden er ongeveer 1100 olifanten zijn, terwijl er in de jaren ’60 nog zo’n 14 500 van die prachtige beesten waren. Gelukkig zien ze de laatste jaren terug een toename van al het wild.
Na de middag zijn we met een boot de Nijl opgevaren richting de befaamde Murchison watervallen. Op het water veel schattige logge nijlpaarden en gevaarlijke ogende krokodillen gezien en vriendelijk gezwaaid. Het hoogtepunt vond ik de klim naar de top van de watervallen (wij vijf zijn als enigen aan wal gegaan aan de basis van de watervallen), waar we een adembenemend uitzicht hadden over de Nijl.
Donderdagmorgen zijn we terug vertrokken richting Kampala; maar onderweg hebben we nog een tussenstop gemaakt in een Forest Reserve met de bedoeling om in de jungle chimpanzees tegen het harige lijf te lopen. Waarschijnlijk waren wij te angstaanjagend voor de lieve beesten, want we hebben er geen gezien (wel gehoord). Maar de tocht door het bos, het geworstel met de wilde begroeing en de andere apen maakten de wandeling meer dan de moeite waard. Met onze schoenen onder de modder hebben we onze terugrit verdergezet en het was een ontzettend blij weerzien met Angella.

Veel tijd om uit te rusten was er niet, want de volgende morgen zijn wij (Eva, Lies en ik) – na afscheid van Sarah die al naar Belgie vertrok – in oostelijke richting getrokken. Onze bestemming waren de Sipi watervallen. Sipi (1775 m boven zeespiegel) ligt aan de voet van Mount Elgon, en dus niet zo ver van Kenia. De reis nam weer bijna een volledige dag in beslag, niet omdat het ver was of de weg in slechte staat, maar wel omdat we beroep moesten doen op het openbaar vervoer, dat niet altijd even gesmeerd loopt. Met een lokale gids hebben we een prachtige wandeling langs de verschillende watervallen (de bekendste waterval is zo’n 99 m hoog) gemaakt… Best wel inspannend, want regelmatig moest er wat geklommen worden. Gelukkig was het niet te warm…

In de streek rond Sipi en Mbale is het de traditie om mannen te besnijden. Over het ontstaan van dit gebruik wordt het volgende verteld. Lang geleden zou er een man geweest zijn die de vrouwen van zijn buren verleidde. De raad van ouderen liet hem als straf besnijden, maar achteraf bleek de man een nog betere minnaar te zijn. Om met hem te kunnen concurreren, lieten andere mannen zich ook besnijden. Elk even jaar worden mannen tussen 16 en 26 jaar besneden. Het is in principe een vrije keuze, maar we hebben ook gehoord dat als je je als man niet laat besnijden voor je 26ste, ze je min of meer dwingen om het toch te doen. Bij de ceremonie (elk even jaar in december) trekken de ‘slachtoffers’ met hun aanhang al dansend door de straten. De nacht voor de plechtigheid wordt er heel de nacht gedanst. De jongeman ondergaat de besnijdenis zonder verdoving, zonder een kik te geven, anders is hij een lafaard. Het hele gedoe is een publiek gebeuren, dus je kan er naar gaan kijken als je wil. Na de ingreep loopt de jongeman nog één à twee maanden rond in vrouwenkleren. Daarna mag hij terug de broek dragen. We hebben ginder dus redelijk wat mannen in vrouwenkleren zien lopen. Amusant!

En dan de donkere dagen voor Kerstmis… Niet veel van die donkere kant gemerkt, want ik heb kerstmis nog nooit zo zonnig en licht gekleed doorgebracht.
Kerstavond was een rare avond voor ons: pizza eten en daarna naar de cinema. James Bond was ons aangenaam gezelschap. Telefoontjes met het thuisfront en met Oegandese vrienden vervulden me met heimwee. Met Kerstmis zelf zijn we naar de Kerstviering geweest en ’s avonds in ‘Le Chateau’ gaan eten, een Belgisch restaurant in Kampala.

Onze laatste trip was de meest avontuurlijke! We zijn gaan raften op de Nijl! De Nijl is volgens kenners de beste plaats om te raften op wild water. Er zijn meer dan 10 watervallen/stroomversnellingen die je moet passeren. Voor ons hield dat concreet in dat we na wat oefening in rustig water, op het totale traject 3 keer geflipt zijn en ik ben dan ook nog een keer uit de boot getuimeld. Ik heb mezelf gelukkig meestal kunnen vasthouden aan het veiligheidstouw. Eva daarentegen niet en die is twee keer onder de raft terecht gekomen en da’s een angstaanjagende ervaring: het reddingsvest duwt je naar boven, maar als je onder de raft zit, wil je er onder uit en dat gaat zeer moeilijk met zo'n vest… De twee keer dat ik in het water beland ben, waren best scary, maar tgaf anderzijds ook wel een kick. Je komt in een megastroomversnelling terecht, en gaat meermaals kopje onder (de golven komen van overal), en het reddingsvest verhindert dat je maximaal naar adem kan happen. Ik ben er bijna zeker van dat je zonder reddingsvest zou verdrinken, omdat de stroming je meesleurt. Angstaanjagend , maar echt wel een bijzondere ervaring.
’s Avonds werden we na een dagje waterslikken en meerdere adrenalineshots getrakteerd op een barbecue in onze ‘kampplaats’ met uitzicht op de Nijl. Je kon er douchen met zicht op de Bujagali watervallen. Hemels!
Onze voorlaatste dag hebben we nog even rondgewandeld in Jinja, het stadje aan de oorsprong van de Nijl.
’s Avonds zijn we kip van het spit gaan eten in een volkse en supergezellige wijk van Kampala. De laatste keer dat ik ongestoord met mijn handen kon eten.

Vrijdag (29/12) met tegenzin – na een half uur melancholisch mijmeren onder mijn muskietennet – opgestaan en al wat ingepakt. Tijdens het shoppen voor souvenirs en kadootjes heb ik dan maar besloten om mijn knop om te draaien van Oeganda op België. Na het inpakken zijn we met Angella nog een laatste keer uit eten geweest: hot hot hot bij de Indiër. Raar en triest gevoel, surrealistisch gewoon… Paar uur later zijn we door de chauffeur van ‘Makerere University’ opgepikt om ons naar de luchthaven. Veel tranen als we afscheid moeten nemen van Angella: jammer genoeg heb ik niet zoveel tijd met haar mogen doorbrengen, maar op die korte tijd heb ik met haar wel de hechtste band opgebouwd. Als we om half tien op de luchthaven aankomen, komt er een dame ons vragen of we al weten dat de vlucht met SN Brussels Airlines is geannuleerd. Even weten we niet meer waar we het hebben: worst case scenario’s flitsen al door ons hoofd: we zullen oudjaar missen! Nu had ik mijn hoofd net op thuis gezet en nu mogen we niet naar huis. Aan de balie van SN krijgen we te horen dat we misschien nog met KLM meekunnen, die een half uur voor onze vlucht naar Amsterdam vliegen. Er zijn echter nog 30 wachtenden voor ons, dus wij rekenen er initieel niet op. Maar rond 22u30 gaat alles dan heel snel: inchecken, en plots op weg naar het vliegtuig. We hebben zelfs geen tijd meer om onze rest Oegandese shillings om te wisselen en al onze beloofde telefoontjes naar Oegandese vrienden te doen. Zeer leuke verrassing is dat we in business class naar Amsterdam kunnen vliegen. We hebben wel een half uur vertraging dus ik kan toch nog even bellen en het thuisfront verwittigen van onze gewijzigde plannen. Als dat achter de rug is, heb ik het even heel moeilijk: voel me ontzettend leeg en verweesd. Als Eva me dan ook nog een ontroerende brief geeft, worden de emoties me even te veel. Veel tijd om triest te zijn, krijg ik echter niet, want ze komen met champagne en niet veel later met een lekkere maaltijd.

Ondanks de slaapzetels en alle comfort en een slaappilletje heb ik zeer licht en onrustig geslapen. Kon niet geloven dat ik op weg ben naar huis. Van half 4 ’s morgens ben ik dan maar beginnen zappen tussen de verschillende videokanalen. een paar uur later zijn we dan verwend met een uitgebreid ontbijt. Door de vertraging moeten we in Schiphol lopen van de ene kant van de luchthaven naar de andere om onze vlucht naar Brussel te halen. We geraken nog net op tijd bij de gate. Eva, Karen en ik zitten al op de bus die ons tot bij het vliegtuig brengt, als ze ons terugroepen, omdat we het papiertje waarop staat dat we van SN Brussels naar KLM zijn overgeschakeld niet meer bijhebben (hadden we in Entebbe luchthaven moeten afgeven). We mogen dus toch niet mee met de vlucht en moeten boven eerst alles gaan regelen. Grrrr… Wat een anticlimax! Twee uur heeft het dan nog geduurd voor het papierwerk in orde was (in deze tijden van supersnel internet en telecommunicatie is het gewoon bizar dat het aankomt op een vodje papier). De vlucht van Amsterdam naar Brussel hield niet veel in: opstijgen, nog geen 5 minuten hoog in de lucht en dan al weer landen… Uiteindelijk zijn we om 10u10 ’s morgens geland in Zaventem, maar 4 uur later dan onze vlucht met SN. Zeer moe, maar ook zeer tevreden hebben we dan onze geliefden in de armen kunnen sluiten in de aankomsthal… Een ontroerend weerzien…

Ondertussen ben ik al terug in de weer op stage in Gent… Had echt gevreesd dat ik moeite ging hebben met de ‘banale’ pathologie hier, maar sta gelukkig op Infectieziekten in het UZ Gent, en daar liggen veel boeiende en complexe zaken. We hebben er ook enkele zwarte patiënten, en die fleuren mijn dagen op. Meer moeite heb ik met de soms te mondige en veeleisende patiënten.
Ik mis mijn Oegandese vrienden enorm en ik kijk er echt uit om hen ooit terug te zien. Het moet voor hen enorm frustrerend zijn, want financieel is het gewoon een mission impossible om naar Europa te komen.

Maar…zonder hoop en dromen kan een mens niet leven, nietwaar?

Graag wil ik iedereen nog eens bedanken voor de leuke reacties! Jullie steun heeft me veel deugd gedaan!

Dikke kus van de blonde Kempische boerendochter, die zich nu ook een kwart Oegandees voelt...
Rein alias Jane/the face/the queen